Biblioteka klienta interfejsów API Google dla środowiska .NET korzysta
    client_secrets.json plików do przechowywania
    client_id, client_secret i inne parametry OAuth 2.0.
  
    client_secrets.json
    jest plikiem w formacie JSON
    zawierający identyfikator klienta, tajny klucz klienta i inne parametry OAuth 2.0.
    Oto przykładowy plik client_secrets.json dla aplikacji internetowej:
  
{
  "web": {
    "client_id": "asdfjasdljfasdkjf",
    "client_secret": "1912308409123890",
    "redirect_uris": ["https://www.example.com/oauth2callback"],
    "auth_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/auth",
    "token_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/token"
  }
}
    Oto przykładowy plik client_secrets.json dla zainstalowanej aplikacji:
  
{
  "installed": {
    "client_id": "837647042410-75ifg...usercontent.com",
    "client_secret":"asdlkfjaskd",
    "redirect_uris": ["http://localhost"],
    "auth_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/auth",
    "token_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/token"
  }
}Format określa jeden z 2 typów identyfikatorów klienta:
- web: aplikacja internetowa.
- installed: zainstalowano aplikację.
    Obiekty podrzędne web i installed mają
    tych obowiązkowych członków:
  
- 
      client_id(ciąg znaków): identyfikator klienta.
- 
      client_secret(ciąg znaków): tajny klucz klienta.
Wszyscy pozostali użytkownicy tego pliku są opcjonalna, biblioteka klienta .NET nie będzie ich używać.
Motywacja
  Tradycyjnie dostawcy punktów końcowych OAuth 2.0 muszą oczekiwać,
  użytkowników korzystających z ich usług do skopiowania i wklejenia identyfikatora klienta.
  ze strony rejestracji
do działającego kodu.
  Ta metoda jest podatna na błędy i daje niepełny obraz
  które są niezbędne do działania protokołu OAuth 2.0.
  Protokół OAuth 2.0 wymaga też znajomości wszystkich punktów końcowych,
  i konfigurowanie identyfikatora URI przekierowania).
  Jeśli dostawcy usług udostępniają plik client_secrets.json do pobrania
  a biblioteki klienta są gotowe do ich przetwarzania,
  to wdrożenie protokołu OAuth 2.0 będzie łatwiejsze i mniej podatne na błędy.