Biblioteka klienta interfejsów API Google dla środowiska .NET korzysta
client_secrets.json
plików do przechowywania
client_id
, client_secret
i inne parametry OAuth 2.0.
client_secrets.json
jest plikiem w formacie JSON
zawierający identyfikator klienta, tajny klucz klienta i inne parametry OAuth 2.0.
Oto przykładowy plik client_secrets.json
dla aplikacji internetowej:
{ "web": { "client_id": "asdfjasdljfasdkjf", "client_secret": "1912308409123890", "redirect_uris": ["https://www.example.com/oauth2callback"], "auth_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/auth", "token_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/token" } }
Oto przykładowy plik client_secrets.json
dla zainstalowanej aplikacji:
{ "installed": { "client_id": "837647042410-75ifg...usercontent.com", "client_secret":"asdlkfjaskd", "redirect_uris": ["http://localhost"], "auth_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/auth", "token_uri": "https://accounts.google.com/o/oauth2/token" } }
Format określa jeden z 2 typów identyfikatorów klienta:
web
: aplikacja internetowa.installed
: zainstalowano aplikację.
Obiekty podrzędne web
i installed
mają
tych obowiązkowych członków:
-
client_id
(ciąg znaków): identyfikator klienta. -
client_secret
(ciąg znaków): tajny klucz klienta.
Wszyscy pozostali użytkownicy tego pliku są opcjonalna, biblioteka klienta .NET nie będzie ich używać.
Motywacja
Tradycyjnie dostawcy punktów końcowych OAuth 2.0 muszą oczekiwać,
użytkowników korzystających z ich usług do skopiowania i wklejenia identyfikatora klienta.
ze strony rejestracji
do działającego kodu.
Ta metoda jest podatna na błędy i daje niepełny obraz
które są niezbędne do działania protokołu OAuth 2.0.
Protokół OAuth 2.0 wymaga też znajomości wszystkich punktów końcowych,
i konfigurowanie identyfikatora URI przekierowania).
Jeśli dostawcy usług udostępniają plik client_secrets.json
do pobrania
a biblioteki klienta są gotowe do ich przetwarzania,
to wdrożenie protokołu OAuth 2.0 będzie łatwiejsze i mniej podatne na błędy.